Nie było dnia żeby o nim nie myślała.. raz dobrze raz źle.. ale to, że nie potrafiła o nim nie myśleć świadczył jedynie o tym, że ciągle go chciała mieć tylko dla siebie.

Cały czas zastanawiała się co jest dla niej najlepsze... trwać przy kimś z kim być nie chciała marząc, że jej Ukochany się w końcu opamięta czy być samą i marzyć o tym samym... nie potrafiła się zdecydować.. więc trwała...

Zimowe wieczory były dla niej najgorsze. Wtedy zazwyczaj myślała o nim, o tym co mówił, zrobił. Przypomniało jej się, gdy ją zapytał:
- To co? Mam u Ciebie jakieś szanse?
- Zawsze - uśmiechneła się.

Szanse - pomyślała -hmm... jakby kiedykolwiek chciał je wykorzystać. Wzięła spory łyk wina i oparła głowę o zagłówek. Wpatrywala się tępo w tańczące płomienie. Zastanawiała się co by zrobiła, gdyby się zjawił i powiedział to, co tak pragnęła od niego usłyszeć. Dziwnym było to, że nie potrafiła znaleźć odpowiedzi. Kochała go, to wiedziała na pewno, ale nie wiedziała czy jest gotowa mieć po raz kolejny złamane serce. "Przecież on kocha tylko siebie" - pomyślała.
Z natłoku myśli wyrwał ją męski głos
- Kochanie, idziesz spać? - zapytał
- Tak, tylko dokończę pić wino. Ogrzej mi moją połowę łóżka, dobrze Misiu? - uśmiechneła się spoglądając na ciemną postać
- Lepiej nie...
- Dlaczego?
- ...bo jak będzie zimna to się do mnie przytulisz.
- Hehe, masz rację. To nie grzej - zachichotała.

Zamknęła książkę, jednym haustem wypiła reszte wina z kieliszka i poszła spać.

-wiesz.. jest takie coś na świecie czego Ty nigdy nie poznasz.. to takie uczucie, którego nie jesteś w stanie w swoim sercu stworzyć.. to uczucie empatii.. wiesz czemu ? bo dla Ciebie najważniejszy zawsze będziesz Ty sam.. nigdy nie znajdziesz takiej kobiety, która będzie dla Ciebie ważniejsza niż wszystko i wszyscy inni.

Kiedyś mnie pokochasz.. jeśli nie w tym życiu, to w przyszłym.. a ja Tobie powiem "Spierdalaj!".

Każdy miewa takie chwile, w których czuje się bezbronny, bezradny, bezsilny.. w których pragnie jedynie usiąść i płakać albo rzucić się w ramiona ukochanej osoby i ze łzami w oczach mówić jak jest źle.. w takich chwilach, pragne żebyś był przy mnie... przy mnie.. a nie przy niej..

Stała na brzegu jeziora.. przypomniała sobie jak stali tu kiedyś oboje.. pamiętała jego każde słowo, każdy dotyk, każde spojrzenie.. pamiętała wszystko sekunda po sekundzie.. zastanawiała się ile czasu musi upłynąć zanim te wspomnienia się zatrą... już nie mogła się tej chwili doczekać... czekała na nią jak dziecko czeka na wymarzony urodzinowy prezent.

..z całego serca życzyła mu, żeby cały jego świat rozsypał się jak domek z kart... żeby zamienił się w ruine... żeby cierpiał tak, jak ona cierpiała, gdy odszedł bez słowa.. wiedziała, że wszechświat się na nim zemści.. a jeśli nie wszechświat to zrobi to ona.. zrobi to po cichu z ukrycia.. nawet nie bedzie wiedział co się stało i dlaczego.. na samą myśl o tym jakie ma możliwości przez jej ciało przechodziły dreszcze.. z ekscytacji nie mogła spać.. wiedziała, że jest za wcześnie, aby zadziałać.. wiedziała, że zachowywała się jak seryjny morderca planujący kolejny atak na bezbronną ofiarę... ale po tym, jak ją potraktował, tak właśnie się czuła-jak ofiara błagająca o życie bezlitosnego oprawce... tylko oprawcą okazał się człowiek, którego bezgranicznie kochała...

..była szczęśliwa, miała poukładane życie, niczego jej nie brakowało. Tak myslała dopóki go nie spotkała. Był przystojny i niebywale męski. Sądziła, że jest pewna siebie, ale wystarczyło jedno jego spojrzenie, aby jej buzia się zarumieniła. Chwile z nim spędzone były dla niej najcenniejsze. Jednak przyszedł dzień kiedy on złamał jej serce i jej całe życie rozpadło na kawałki. Długo nie wiedziała co ze sobą zrobić i jak je pozbierać. Pragneła by do niej wrócił.. wrócił do niej? przecież tak naprawde nie byli razem.. chciała po prostu go mnieć znów przy sobie.

Mineło troche czasu. Gdy próbowała pozbierać połamane kawałki znowu pojawił się on. W jednej chwili jej życie znowu nabrało kolorów. Nie powiedziała mu jak bardzo tesknila i jak bardzo ją skrzywdził... po prostu upajała się każdą wspólną chwilą. Może zrobiła błąd nie mówiąc mu o tym, może wtedy by nie zbił lustra jej życia po raz kolejny.. i po raz kolejny nieświadomie.

Wszystko w co wierzyła przez ten cały czas, rozpadło się w drobne kawałki. Postanowiła czekać.. miała nadzieje, że on znów do niej przyjdzie i uratuje ją z opresji. Czekała... i czekała. Minęło sporo czasu zanim zrozumiała, że on nie wróci. Postanowiła naprawić to, co zostało z jej życia. Zaczęła zbierać okurzone elementy z ziemi. Zaczeła je układać, ale nie miała wzorca.. szablonu, z którym byłoby znacznie łatwiej. Samoocena...znalazla miejsce między pozytywnym myśleniem a optymizmem, który leżał obok radości z życia. Siedziała i trzymała w rekach kawałek z jego imieniem. Długo zastanawiała się czy chce znaleźć miejsce dla tego kawałka. Probowała go umieścić pomiędzy miłością, przyjaźnią a zaufaniem.. ale nie pasował. Odłożyła go obok kawałka "wspomień". tam pasował idealnie.

Znalazł sobie inna.. zdawał się być szczęsliwy.
Ona też miała kogoś.. na pewno była szczęśliwa.
Gdy po raz kolejny jej życie zbiżało się ku upadkowi, wiedziała, że to jego wina.. wiedziała, że on to wszystko zrobił, tylko teraz zrobił to świadomie... z premedytacją i nieokreśloną radością... Pomyslała "do trzech razy sztuka" i znienawidziła go. Teraz jego uśmiech w każdym calu wydawał się szyderczy.. spojrzenie było przepełnione wyższością i dumą. Nie dała za wygraną.. pozostała szczęsliwa, ale ciągle dręczyło ją jedno pytanie: "Dlaczego on to zrobił?"

Mimo wszystko żałowała, że tak pięknie rozpoczęta znajomość tak szybko i paskudnie się skończyła. Przeklinała własną naiwność, a ból upokorzenia rozsadzał jej serce. Wmawiała sobie, że on nic ją już nie obchodzi. Bez skutku- nadal cierpiała.

To co że pamietam dokładnie zapach jego bluzy, kształt jego ust i jego czułe ramiona... Tego się nie zapomina nawet po latach... Pamiętam nawet zapach powietrza...

...czasem wolałabym zapomnieć...

Coś między nami było..nawet było dużo.. gnaliśmy ku sobie jak spragniony człowiek na pustyni gna do wodopoju.. on to czuł i ja to czułam.. potem przestał się odzywać... znienawidziłam go, ale jednocześnie nadal coś do niego czułam.. nie wiem czy była to miłość czy cholerne zauroczenie, ale bolało jak diabli..
...rozumiał, że był idiotą.. przeprosił i było znów cudnie... pare tygodni temu zrobił to samo.. powiedziałam sobie, że nie wybacze mu tym razem.. ale nadal boli